---

---

---

Donderdag 31 mei 2007
De Dag van Feest Voor De Biggen!



Paul Steenhuis is een echte kunstenaar.
Hij heeft gewoon benut wat hij tegenkwam en dat was een gesloten
Beloofd Varkensland, maar hij heeft van de zwakte een kracht gemaakt.
Kijk maar wat een leuke stripreportage er gister in NRC Next stond.
Vol detail, want de B van Het Beloofde Varkensland hangt inderdaad op een oor.

Vandaag een feestelijke en spannende dag.
De Biggen van de Kinderboerderij uit Utrecht gaan niet naar de slacht, maar ik ga ze ophalen! Met veel kunst en vliegwerk is dat gelukt. De verlossende woorden heb ik met mijn eigen ogen uit de mond van de wethouder zien rollen. Dat is al weer een paar maanden geleden dat ik bij hem op het stadhuis zat.

En vandaag is het zover. Eerst naar Amstelveen om een grote bus te huren,
dan terug naar Het Beloofde Varkensland om de voorbereidingen te treffen.
Er moet stro in, een loopplank gemaakt, appels mee voor onderweg,
dat soort zaken.

Dan naar het Utrechts Nieuwsblad, waar ik een afspraak heb met een verslaggever en dan... naar de biggen. Ik vind het heel erg spannend en ook naar, want moeder blijft alleen achter.
Ben nog nooit het bij spenen geweest, dus heel benieuwd hoe dat is.
Weet wel dat als de biggen nog klein zijn, dat het hartverscheurend is voor beide partijen.
Maar de biggen zijn al flink aan de maat, dus wie weet vindt moeder het ook wel welletjes.
Na vandaag zal ik het allemaal weten...

---

Woensdag 30 mei 2007
De Dag van NRC Paul Steenhuis & Het Beloofde Varkensland



Afgelopen vrijdag stond er een man voor het hek met een tekenblok.
Bleek Paul Steenhuis te zijn van de NRC, die een tekening wilde maken van de Familie Bofkont. Ik kon hem toen niet ontvangen, maar kreeg gister een aardige mail van hem. Hij heeft kennelijk toch een impressie kunnen maken van Het Beloofde Varkensland en die staat als het goed is vanochtend in NRC-Next. Een hele eer en ik ben benieuwd!

De eerste tekening die in de krant verscheen over mijn varkens was 4 jaar geleden in de Telegraaf. In die tijd stond er een klein berichtje in de Metro over de eerste Cursus Varkensmassage en dat berichtje ontketende een complete mediahype. Ik herinner me nog heel goed dat ik door een redactiemeisje van Kopspijkers werd gebeld.

Ze vroeg of ik in het programma van Jack Spijkerman wilde komen en of ik even tijd had voor een voorgesprekje. Of ik iets over mijn varkens wilde vertellen en hoe ik aan die bijzondere namen kwam. Billie Bofkont, Mannetje Bromsnor, Lady Lolita, Miss Universe en zo.
Ik vertelde haar dat die namen op hun karakters sloegen en Miss Universe af en toe echte diva-neigingen had.

Ook dat ik de stal van Miss Universe had schoon gemaakt en ondertussen naar het nieuws op de radio had geluisterd: Er was een nieuwe Miss Universe gekozen in Venuzuela. Missie was daar erg kribbig over geweest, vertelde ik het VARA-meisje.
'Echt?' vroeg dat meisje toen.
'Was uw varkentje daar echt kribbig over?'

Toen besefte ik dat Familie Bofkont een enorme potentie had en nog voor veel verwarring kon gaan zorgen...

---

Dinsdag 29 mei 2007
De Dag van Het Lammetje



Ging ik gister naar Staphorst voor de biggenvergadering,
stond ik daar ineens met een lammetje in mijn armen.
Wat een schattig dartel beessie.
Zijn Gevaarlijke Eddy en Caesar echt zo klein geweest?
En waren die net zo springerig?
Natuurlijk waren die dat ook, 5 jaar geleden.
Net zo aanhankelijk, aandoenlijk en lief.
Ik weet nog goed dat Eddy door het open raampje van de Blije Beesten Bus sprong,
toen hij mijn stem buiten hoorde.

Met een snoekduik sprong hij over de stoelen, door het raampje, zo in mijn armen.
Een mooie herinnering.
Gevaarlijke Eddy is nu al weer bijna twee jaar dood.

---

Maandag 28 mei 2007
De Dag van Voorwaarts Mars!



Hoop te doen.
Zie in mijn agenda staan dat er morgen tv opnames zijn op Het Beloofde Varkensland.
Help! Als een witte tornado door de boerderij rossen en het erf aan kant maken.

Maar eerst nog naar een biggenvergadering in Staphorst.
Weer ouderwets druk dus na dagje rondlummelen.
Voorwaarts mars!

---

Zondag 27 mei 2007
De Dag van Het Komt Weer Allemaal Goed...



In het biggenhospitaaltje gaat alles naar wens.
De dametjes hebben het er maar wat gezellig.
Ze eten en drinken met smaak en ze hebben een toilet gemaakt in de hoekkast.
Dat is een goed teken, want alles functioneert dus goed.
Morgen kunnen ze weer terug naar hun Familie Hangbuik,
als ik ze de laatste medicijnen heb gegeven.

Het is heerlijk om even een poosje bij ze te gaan zitten in de mooie kamer.
Wat zijn ze toch beeldschoon. Die smoeltjes nog zo ongerept met hun heldere open oogjes. Dat blijft niet zo, maar ook een volwassen hangbuikzwijn heeft een heel eigen charme, met plooien, rimpels en hun rommelige voorkomen.

Gisteravond even naar vadertje gereden, om te kijken hoe daar nu alles gaat na zijn ziekenhuisbezoek. Hij maakt het goed, maar was reuze benieuwd naar mijn biggenverhalen. Hij zag wel dat het geen makkelijke beslissing voor me geweest was.

We hebben alles nog eens even de revue laten passeren:
Prins Harry, die al snel op vrijersvoeten wilde. Dat Peter en ik aanvankelijk dachten dat het nog om 'doktertje spelen' ging, maar dat we toch snel tot castratie wilden overgaan, omdat 'je maar nooit wist'.

Dat de operatie van Madame Duroc er tussen kwam en de nasleep ervan veel meer tijd en aandacht opeisten dan verwacht, en dat Peter daarna in het buitenland zat. Een andere dierenarts dan Peter vragen was geen optie. Niemand anders vertrouw ik de Familie Bofkont toe.
Maar Prins Harry voor langere tijd isoleren van z'n familie zou zo veel stress voor hem opleveren, dat we besloten dat ook niet te doen. En ja, toen brak Prins Harry uit en wist bij de berige Miss Universe te komen...

Ook zag ik hem daags daarna op een van zijn zusjes zitten.
Hij had veel geleerd bij Miss Universe, dat was me toen wel heel erg duidelijk... Dat hangbuikbeertjes vroeg rijp zijn, was me bekend, maar de zeugjes hebben me echt verrast. Hangbuikbeertjes dus binnen een maand castreren, dan loop je geen enkel risico.

Omdat de hele Familie Hangbuik op Het Beloofde Varkensland blijft wonen, was ik toch al van plan om de vrouwtjes op termijn te laten steriliseren. Hangbuikzeugjes kunnen zo'n last krijgen van hun periodieke hormonencircus (iedere 3 weken), dat me dat met zoveel vrouwvolk niet verstandig leek. Dus al met al kan er toch wel vrede mee hebben.

Groot gelijk, mailde een poezenvriendin gister. Er zijn al veel te veel poezen en hangbuik-zwijntjes op de wereld. En daar heeft ze gelijk in. Met dit verschil dat het van poezen bekend is en het houden van hangbuikzwijntjes voor de meeste mensen toch 'de ver van mijn bed show' is. Nou, voor mij dus niet...

---

Zaterdag 26 mei 2007
De Dag van Booswicht En De Aandoenlijke Tienermoedertjes...



Booswicht is vandaag jarig.
Ze is achttien jaar geworden. Wankel op haar pootjes, maar still going strong.
Als mensen dat donkere diertje zien, denken ze nog steeds dat het een jong katje is.
Die uitstraling heeft ze ook nog steeds, ook al omdat ze erg fijn gebouwd is.
Maar als ze begint te lopen, dan zie je het wel, het is een heel oud dametje
met een enorme wilskracht.
En... ze is nog steeds de baas in huis over haar soortgenoten...

Prins Harry moet de tijd van z'n leven hebben gehad.
Waar iedere man van droomt is hem overkomen.
Een heel harem voor hem alleen.

Gister begonnen met de moeilijke taak om het resultaat van zijn vrijerijen weer in goede banen te leiden.
Peter was hier al vroeg en ging pas om 20.30 uur naar huis.
Het was een zware dag.

We hebben keihard gewerkt, maar het was ook zwaar om iets te moeten doen wat je niet wilt, maar wat niet anders kan omdat het onverantwoordelijk is om al die snoezige biggen op de wereld te zetten.
Net zoals bij de geboorte-explosies van poezen en katers heb je als mens je verantwoordelijkheid te nemen. HET KAN NIET.

Het leek hier wel een consultatiebureau.
Miss Universe was als eerste aan de beurt.
Ze kwam goed en rustig onder narcose.
Haar buik ingesmeerd met gel en meteen een echo gemaakt.
Bingo!
Miss Universe is in verwachting van Prins Harry.
Een sprookjeshuwelijk - het mooiste burgermeisje van de wereld trouwt met de prins op het witte paard...

Daarna kwam Witstaartje, haar buikje was zo bol, en ja hoor!
Zij zou een piepjong tienermoedertje geworden zijn van 5 biggetjes...

Toen Streephoefje...
Twee snoezige beertjes...

Daarna Mokkeltje... ach, dat mooie wijffie...
Vijf...

De meiskes daarna allemaal in het uitslaapkamertje gelegd.
De mooiste kamer van de boer en boerin van vroeger met de glas-in-lood ramen en uitzicht op de boomgaard. Daar liggen ze nog. Nou ja liggen, na een paar uurtjes liepen ze al weer heen en weer te kwispelen en het gaat helemaal goedkomen met ze. Dappere diertjes. Ik ben trots op ze.
En op wie ik ook heel erg trots ben: Dat is onze dierenarts Peter Klaver.
Ja dat is Peter! Ja dat is Peter!

En ik moet eerlijk bekennen, dat ik Moeke's kroost ook nog te jong vond om nu al moeder te worden. Het zijn zelf nog biggen van amper een half jaar oud.
Wat dat betreft begrijp ik moeders van mensenkinderen nu ineens heel erg goed.
Je dochter op haar dertiende of zelfs twaalfde al moeder laten worden?
Fysiek is het mogelijk, maar het is absoluut niet wenselijk.
Je kind wil je toch niet zo jong al aan haar volwassen leven laten beginnen,
als ze daar mentaal nog helemaal niet aan toe is?

Volgende week vrijdag komt Peter terug voor de rest van Prins Harry's Harem.
Geen twijfel mogelijk dat zij ook al op weg zijn naar het tienermoederschap...

---

Vrijdag 25 mei 2007
De Dag van De Gevolgen Van De Escapades Van Prins Harry...



Een heel spannende dag vandaag. Moeke, Repelsteeltje, Miss Universe en de kleine zusjes van Prins Harry krijgen een echo. Zitten er kleine prinsjes en prinsesjes in hun buikjes en zo ja hoe moet het dan verder?

Peter komt straks met apparatuur en assisitentie en een auto vol instrumentaria.
De dames zijn nuchter en gaan straks allemaal onder narcose.
Het was flink puzzelen over logistiek. Tien dames narcotiseren,
scannen en eventueel opereren, vereist wel het een en ander ter voorbereiding.
Wie moet eerst, hoe zit met de uitslaapkamertjes, wie moet waar komen te liggen etc.
Heel goed mogelijk dat het hier morgen een compleet varkenshospitaal is en ik als Pleegzuster Bloedwijn van patient naar patient ren.

Gelukkig was gister een dag uit duizenden, die heel veel energie heeft opgeleverd. Een team-uitje ter lering en vermaak, de dieren als decorum zonder sterk aanwezige rollen. Alles voor en over mensen dus, met het hele scala aan non-verbale communicatie. Het verliep perfect, vrolijk en ontspannen en ter afsluiting was er een borrel met een Turks buffet.
Als klapstuk had ik daar een Turkse buikdanseres bij geregeld.
Ze danste de sterren van de hemel. Meer sfeer was niet mogelijk. Een prachtdag!

En nu maar duimen en hopen dat straks ook alles goedkomt...

---

Donderdag 24 mei 2007
De Dag van Dat Kan Ik Morgen Pas Zeggen



Vandaag komt er een club, die nog niet mag weten dat ze hier naar toe gaan...
Feit is, dat het een groot gezelschap is, dat ik een heel programma voor ze
in mekaar heb gedraaid over communicatie, teambuilding en persoonlijke talenten,
en dat de varkens hier niet de hoofdrol in gaan spelen.

En dat is nu juist waar ik me op verheug.
Gewoon weer eens met de mensen aan de slag.
En wie weet wordt er nog iemand toch stiekem verliefd op een varken...
Dat zien we dan wel, en daar zal ik dan wel wat ruimte en tijd voor inlassen, hahahaha.

En bij de borrel nog een grote verrassing, waar ik zelf ook erg benieuwd naar ben.
Morgen een verslag van deze spannende dag...

---

Woensdag 23 mei 2007
De Dag van Zoveel Mensen Zoveel Zinnen



Enkele reacties op de workshop van afgelopen zondag:



Gister daarentegen kwam er een besloten groep uit het bedrijfsleven, georganiseerd door twee varkensgekken. Die twee hebben de middag van hun leven gehad. Dat zal wel goed. Maar een aantal hun collega's heeft echter met lichte verbijstering kennis genomen van de Familie Bofkont. "Hier heb ik nu he-le-maal niks mee!"

Godzijdank ben ik een door de wol geverfde communicatie-trainer, dus dan wordt het leuk. Ik had er erg veel plezier in om er wat van te maken, want dat is mijn vak. Hoe vaak heb ik niet in hotels en conferentie-oorden voor een onwillige groep moeten staan, die gestuurd was door hun baas...

Maar dat is juist altijd voor mij de sport geweest. Er komt dan iets baldadigs over me en ik ging er ook gistermiddag weer vol in. Sfeer maken is het allerbelangrijkste en het ingewikkeldst. Maar ook gister ontstond er weer sfeer en die bleef en het werd een hartstikke leuke bijeenkomst.
Bij de borrel bleven ze allemaal plakken en veel mensen wilden informatie mee naar huis voor familie, kennissen etc.

Kortom, de Familie Bofkont heeft 't em weer geflikt. Ze hebben er weer fans bij...

---

Dinsdag 22 mei 2007
De Dag van De Omgangsvormen Met Dieren



Woest gedroomd vannacht.
Ik was met een groot gezelschap ergens om voorlichting te geven over dieren.
Er was ook een nest jonge katjes.
Een paar zwarte katjes bleken echter hele kleine stiertjes te zijn...
Ik vertelde de mensen wat ze wel en niet konden doen en wat de basisregels van fatsoen zijn in de omgang met dieren.

Die werden uiteraard wel gehoord maar niet aangenomen.
En hup daar vloog de hele meute al achter de kleine katjes aan.
Toen bleken daar ook mog kleine haaitjes tussen te zitten,
die later in de droom de mensen door midden beten...

Wat die King Kong uit Blijdorp toch allemaal overhoop gehaald heeft!
Het hele voorval doet me zo denken aan wat ik hier altijd vertel
over de omgang met varkens en koeien die hun eigen wil hebben mogen uit-ontwikkelen
(daardoor barsten ze van het zelfrespect).

Zondag nog vertelde ik over Rosamunde met haar stierengedrag als je te dicht in haar prive-zone komt. En ook Aagje kan je een beuk verkopen als je haar territorium niet respecteert.
Het is allemaal te vergelijken met het niet in de ogen mogen kijken van apen.
Goed onderwijs in de omgangsregels. Daar komt het op aan.
Dan had dat drama in Blijdorp nooit plaatsgevonden.

Die vrouw wist het niet (hoewel ze was wel gewaarschuwd) en de dierentuin wil zoveel bezoekers naar binnen halen.
Eigenlijk zouden ze allleen begeleide rondleidingen moeten geven.
Veel beter voor de dieren. En je leert er ontzettend veel van.
Maar ja, dat is niet rendabel, dan kunnen ze de poorten wel sluiten.

---

Maandag 21 mei 2007
De Dag van Goede Tijden Slechte Tijden...



Na een superkorte nacht al heel vroeg naar Hilversum gereden om mijn oude vadertje naar het ziekenhuis te brengen. Daar liep anders heel anders dan verwacht dus ik was 's avonds pas ook weer heel laat terug op Het Beloofde Varkensland.

Ook een heel goed bericht. Spook was een paar dagen weg. Heb vreselijk in de rats gezeten, want dat is niks voor haar. Sinds de komst van Tante-tje - 2 jaar geleden - heeft Spook veel moeten inleveren. Ze is haar buitenterritorium kwijt, want daar is Tante-tje nu de baas.

Maar een poosje geleden begon Spook toch zo af en toe weer eens wat voorzichtige stapjes op het erf te zetten. Een paar dagen geleden kwam ze zelfs nog kopjes geven aan Wildeman. Totdat ik haar de volgende dag miste. Enfin, een grote zoekactie leverde gelukkig niks op. Godzijdank geen dode poes in de berm. Maar Spook was in geen velden of wegen te bekennen.

Na bijna 3 dagen stond ze ineens weer voor m'n neus. Wat er gebeurd is, heeft ze me niet verteld, maar de schrik zat er bij mij weer even heel goed in...

---

Zondag 20 mei 2007
De Dag van Dappere Dodo & Willem van Eelen



Gister was Willem van Eelen hier, de uitvinder van invitro vlees. Later veel meer over hem, want die man is geniaal. Het is nu volop in ontwikkelingsfase en Albert Heijn heeft de eerste 2000 kilo van 'zijn vlees' al besteld (Intermediair 2005).

Willem is 84 en zijn hele leven lang al bezig met deze uitvinding.
Vlees gemaakt van een enkele stamcel van een koe, varken of kip. Dat idee kreeg hij als student medicijnen, kun je nagaan hoe lang dat al geleden is.
Ik kan niet wachten tot ik mijn tanden in dat vlees kan zetten (waar geen enkel dier voor heeft hoeven lijden, maar dat lekkerder, gezonder en milieuvriendelijker is dan 'gewoon vlees'...).
Vorig jaar won ik een prijsvraag van de VPRO.
Er moest een naam voor dat vlees verzonnen worden: Ik stuurde Happy Meat in.
Bingo!

Willem op zijn beurt was diep onder de indruk van Het Beloofde Varkensland.
Hij stelde me voor om nu maar even 100 jaar te gaan slapen, omdat ik mijn tijd zoooo ver vooruit ben. Het paradijs van de Familie Bofkont is de boerderij van de verre toekomst, zei hij.
En dat het maar goed is dat ik in deze tijd leef, anders was ik al lang als heks op de brandstapel beland, hahaha. 'Zoveel visie en pionierschap kan de mensheid niet aan'.

En vandaag is het feest, want Dapperde Dodo is precies een jaar hier. Dat kleine dappere opdondertje is groot geworden. En wat heeft hij het naar z'n zin.
Van de week stond hij midden in de sloot, waterplanten te eten. En dat is nou precies wat hangbuikzwijnen van nature moeten doen. Waterplanten eten. Daarom hebben ze die grote buikinhoud, voor al dat waterrijke voedsel. Dat hij dat nu doet, is een goed teken. Dappere Dodo zit goed in zijn vel. Het is allemaal goed gekomen met dat gedumpte kereltje uit de Bijlmermeer.

---

Zaterdag 19 mei 2007
De Dag van Ondertussen Bij De Buren...



Het gaat heel goed met de kudde Blondes d'Aquitaine.
Ze komen regelmatig buurten.
De kalfjes zijn razend nieuwgierig naar wat er allemaal bij de Familie Bofkont gebeurt.
Vooral Wildeman vinden ze erg interessant.

Gister was er een hele happening. Alle moeders kwamen ineens op bezoek.
Rosa had 't het eerste door. Ze stormde door het land heen naar het erf met
Brutale Griet in haar kielzog. Ze waren allebei tochtig dus sowieso door het dolle heen.
Besprongen elkaar en sloofden zich verschrikkelijk uit voor hun buurvrouwen.
Vrouw Vos kwam op het tumult af, Wildeman en Dappere Dodo bemoeiden zich er ook tegen aan. Ondertussen stonden de kleintjes bij hun moeders te drinken, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. En dat was het natuurlijk ook.

Daarna dansten de kalfjes op hun hoge benen het smalle pad
tussen de boomgaard en de sloot op en neer.
Dat heeft een treurige consequentie gehad.
Het zwanenpaartje dat daar zat te broeden is vertrokken.
Hun nest is leeg, geen ei meer te zien. Wat jammer!
Geen webcam dus op het prille zwanengeluk.
Zouden ze een nieuw nest gemaakt hebben? Ik hoop het maar.
Na het weekend maar eens op zoek gaan.

---

Vrijdag 18 mei 2007
De Dag van De Manager Van De Biggencreche Is Niet Meer...



Morgen zijn de biggen een half jaar oud. Wat is dat hard gegaan. Ze krijgen binnenkort hun eigen Biggenbos. De hele Familie Hangbuik krijgt een mooi onderkomen op de linkeroever van Het Beloofde Varkensland. Daar komt ook een mini-museumpje over Moeke's grote avontuur, van gedumpt varken tot moeder van 8 gezonde biggen, en nu allemaal volwaardig lid van de Familie Bofkont. Daar zullen ze nog lang en gelukkig leven.

Wie niet mee zal verhuizen, is Benjaminnetje, de manager van de biggencreche.
Dat lieve haantje, dat al die tijd toezicht heeft gehouden of alles goed ging met Moeke en haar kleintjes, is niet meer.
Hij is heel langzaam verstorven. Ik zag het al lang aankomen. Hij was op. Hoe oud, dat weet ik niet. Benjaminnetje was een van de honderden Amstelparkhanen, die in 2002 asiel kregen bij de Familie Bofkont. Misschien was hij dus 5 jaar geleden al een oudje, wie zal het zeggen.

Een pittig kereltje, zo klein als ie was, hij kon behoorlijk van zich afbijten, en had zich een heel eigen plaats in de groep toegeeigend. Vlak voor de biggen kwamen, trof ik hem op een ochtend stilletjes en gewond aan bij Opaatje. Hij had een behoorlijke wond op zijn rug. Daar verdacht ik Wildeman van...

Benjaminnetje heeft toen een poos bij mij in huis gewoond en herstelde goed. Toen Moeke arriveerde, heeft hij zich opgeworpen tot manager van de biggencreche. Hij hield alles in de gaten, sliep boven op de koe en heeft de kleintjes zien opgroeien.

Toen hij zag dat alles goed ging, hield hij zijn eigen leven voor gezien.
Hij kon gaan, het was mooi geweest.

Benjaminnetje ligt begraven op het Bofkont-Kerkhof en zo blijft hij voor eeuwig bij de Familie.
Zijn mooie fijne kopje met de pientere oogjes zal ik nooit vergeten.
Dag lieve vent!

---

Donderdag 17 mei 2007
De Dag van Prem Radhakishun



Hoorde Prem Radhakishun gisteravond iets merkwaardigs beweren
in dat nog merkwaardiger praatprogramma van Andries Knevel & Co.
Hij vond het volstrekt idioot, hypocriet, belachelijk, noem maar op,
dat mensen zo schijnheilig kunnen beweren dat ze biologisch vlees eten.

Wat een flauwekul! Je hoort het hem zeggen met die schallende stem.
Eerst zogenaamd lief tegen ze doen en ze dan alsnog vermoorden.
Dat is nog eens riducuul!
Nee, als je echt van dieren houdt, dan eet je ze helemaal niet op.
"Ik ben niet begaan met dieren, dus eet ik ze lekker op!
En ik ga niet hyprociet lopen doen dat ze daarvoor een goed leven moeten hebben!"
Woorden van die strekking rolden uit zijn mond.

Die Prem. Twee jaar geleden was hij hier i.v.m. de Sneeuwvlokje-Affaire en hij genoot met volle teugen. 'Net Suriname!' Zo'n prachtig gezicht alle dieren los en vrij, wat een weelde, en wat een geluk om daar zo maar tussendoor te lopen. 'Ik kom snel terug met mijn kinderen!'

En hij meende het. Het was prachtig weer, warm en zonnig, en iedereen kreeg iets zachts en gelukkigs over zich, wat zo vaak gebeurt als een t.v. ploeg te gast is bij de Familie Bofkont.
En van zoveel puur geluk raakt een man in de war, want opeens riep Prem uit:
Ja! Wat ben jij nou eigenlijk? Een dierenactivist of gewoon een prachtmens??

Maar wat hij gisteravond zei, meende hij ook.
En wat is nu het rare? Hij heeft een punt. Vaak heb ik er op die manier over gedacht.
Stel dat beesten nou een geweldig leven hebben, dan kun je ze toch gewoon eten?
Dat probeer ik me dan voor te stellen.
Maar als je dat helemaal doordenkt, kom ik onherroepelijk altijd tot het punt:
Maar waarom zou je ze dan doden, als ze het zo goed hebben?
Dat is in wezen nog verschrikkelijker, want dan is het verraad.
Eerst aardig doen, en dan ineens vanuit het niks een dolk in hun rug.

Het heeft inderdaad iets pervers. Je bent aardig of je bent gemeen.
Maar daar een beetje tussenin zwalken voor je eigen gewin (en om je geweten te sussen) daar zit een luchtje aan.
Gelukkig is Prem niet begaan met dieren, zegt ie.
Hij hoeft dan ook nergens over in te zitten en eet ze lekker op. Dat is wel consequent.
Net zo goed als het consequent is, dat als je wel met ze begaan bent, ze niet (meer) eet.

Misschien dat ie het daarom hier zo te gek vond. Hij kon hier gewoon lopen genieten zonder dubbele moraal. De Familie Bofkont is hier, blijft hier en hun geluk zal op ons blijven afstralen.
Zelfs al zijn ze van ouderdom gestorven...

PS
Kortom, het laatste woord is hier niet over gezegd, het blijft een ingewikkelde kwestie, want de mens wordt verscheurd door moraal en hebzucht.
Ik ben een voorstander van kunstvlees. Maar daarover later meer.

---

Woensdag 16 mei 2007
De Dag van Boeren En Dierenbeschermers...



"Boeren en dierenbeschermers moeten samenwerken
in plaats van met stijve koppen tegen elkaar inpraten"

Bovenstaande quote komt uit mijn allereerste interview over dierenwelzijn.
Dat was in het jaar 1994 en het interview stond in het Agrarisch Dagblad.
Mijn kersverse boerendiploma op zak en hup al in de krant.

Gister was ik bij de aftrap van de campagne 'Stap in de Stal',
tevens de opening van de 10e Varkens in Zicht Stal.
Daarmee stond ik dus ook op de geboortegrond van Gieltje.
Gieltje is namelijk op dat bewuste bedrijf geboren.
Twee jaar geleden -18 mei 2005- heb ik hem daar opgehaald.

En kijk eens hoe het nu met hem gaat...
Bianca Tan van AT5 schaterde het uit toen ik haar deze foto liet zien (ik moest even voor de camera wat zeggen voor haar eetprogramma).


Bennie Jolink was aanwezig als ambassadeur van Varkens in Zicht er om samen met landbouwminister Gerda Verburg die aftrap letterlijk te nemen.
Een voetbal door de neusgaten van een megavarkenssnuit schieten,
het zogenaamde 'Oud-Hollands' Snuitschieten.

Anno 2007.
Dierenwelzijn is hotter dan ooit geworden.
Een uitgebreid verslag komt later.
Straks een fotoshoot voor een boekje over Mens & Ideaal, daarna nog allerlei andere afspraken en bezigheden, dus werk aan de winkel.
Eerst moet ik zorgen dat ik toonbaar op de foto kom.
Wordt Vervolgd.

---

Dinsdag 15 mei 2007
De Dag van De Pin-Up Girl



Altijd al gezegd dat Vrouw Vos een pin-up girl is.
Zo'n knap vrouwtje zagen we niet eerder.
Ze staat zelfs als zodanig aangekondigd op de brochure 'Communicatie met het Varken.'

Het was dus een kwestie van tijd.
Vroeg of laat zou ze gevraagd worden voor de Playboy...
En dat is gebeurd.
Vrouw Vos staat in het mei-nummer van Playboy!

En niet alleen.
Ze wordt vergezeld door de hoofredacteur Jan Heemskerk himself.
Met Brutus in hun kielzog.
Die vertrouwde het volgens mij voor geen cent.
Vrouw Vos in de Playboy?
Zou dat wel goed gaan?
Voor de zekerheid is hij achter ze aan gelopen.
En dat leverde Brutus ook nog de aankondiging voor in het blad op.
In de Playboy! Wat een eer...

---

Maandag 14 mei 2007
De Dag van V.I.P. (Very Important Pigs) Cars...



Gister heeft de GielMobiel 15.000 euro opgebracht.
Een schitterend bedrag voor een nieuwe Varkensambulance voor Het Beloofde Varkensland. De hele middag in de t.v. studio doorgebracht bij de veiling van Veroninca's V.I.P. De Grote Beurt.

Twaalf spectaculair gepimpte auto's.
Heb van te voren uitgebreid in de limousine van Patty Brard gezeten.
Wat een kar! Compleet met minibar en tijgerprint bekleding.
Kelly had ook iets bijzonders van zijn/haar auto gemaakt.
Een rijdend bubbelbad, gemonteerd achter de carosserie van een Mini.
Hoe gek wil je het hebben? Heb m'n ogen uitgekeken naar al die bijzondere voertuigen.

De man die de GielMobiel heeft gekocht, heeft een probleem. Hij past er niet in!
Zijn hoofd raakt het plafond, zodat hij met gebogen hoofd achter het stuur zit.
Geen gezicht en erg vermoeiend lijkt me.
Hij belde me gisteravond al dat hij hem weer verkopen wil.
Of moet, beter gezegd, want om nu als een geknakte bloemstengel achter het stuur te kruipen, is ook niet alles...

---

Zaterdag 12 mei 2007
De Dag van De Scharrelpumps & De Biggenhakjes



Negen jaar geleden maakte ik een mobiele expositie over productiedieren: Verleden-Heden-Toekomst. In mijn toekomstvisie voorspelde ik o.a. dat Scharrelpumps hip zouden gaan worden: Pumps afkomstig van het leer van scharreldieren. Evenals de scharrelagenda, de scharrelbank etc.
Ik wilde ze dolgraag zelf (laten) maken, maar zoals zo vaak, tussen droom en daad staan wetten en praktische bezwaren: geen tijd. Heb toen nog overwogen met het idee naar Jan Janssen te stappen, maar ook dat kwam er niet van.

Dus werd het een kwestie van tijd: afwachten wanneer iemand anders er mee uit zou komen. En ja hoor, eergisteravond was het zover. Op RTL- Boulevard kwam Albert Verlinden nogal opgewonden met het grote nieuws. Een Nederlandse schoenenontwerpster werkt sinds kort met scharrelleer!
Ze schijnt er furore mee te maken en wil er de hele wereld mee veroveren.
Jan Janssen werd al gewaarschuwd voor concurrentie.

Maar nu komt het: de ontwerpster had nog een nouveauté: hakken van biggenpootjes.
Die pootjes had ze zien liggen in de keuken van een restaurant en toen wilde ze de hoefjes gebruiken als hak onder een pump.

En dat had ze nou niet moeten doen. Als ontwerpster is ze hiermee door de mand gevallen. Het zag er mal, geforceerd en would-be uit. Erg lelijk ook.
De biggenhakjes waren er met de haren bijgesleept en hadden geen enkele aansluiting met het model van de pump. Geen authentieke kunstenaar dus.
Waar ging het mis?

Het varken loopt inderdaad elegant op hakjes rond, dat komt door de vorm van de gespleten voorhoeven in combinatie met het bijhoefje aan de achterkant van hun poten, dat net de grond niet raakt. Tussen voor- en bijhoef zit een kussentje van eelt (net zo'n kussentje zoals poezen dat hebben).

Dat kussentje ontbrak nu, zodat voor en bijhoefjes tegen elkaar aangeplakt zaten.
En dan ook nog eens achterstevoren, zodat de richting niet klopte met de looprichting van de voet. Wie er nu niks meer van snapt, kijk snel maar even op het filmpje.
De tanden van Theo en Thea, daar lijkt het nog het meeste op.

Trouwens, ik vind inmiddels de veganistische pumps van Beyond Skin alweer veel mooier dan dat scharrelleer. Enfin, ik kreeg er gister al mails over. Er zijn gelukkig meer mensen die vinden dat die beeldige varkenshoefjes niet zo misbruikt moeten worden...

---

Donderdag 10 mei 2007
De Dag van Jarige Rosamunde



De beloofde 'Biggenhakjes' moeten nog even wachten tot morgen,
vanwege grote klus buiten de deur.
Maar er is wel iets leuks te melden.
Rosamunde is vandaag 10 jaar geworden!
Brutale Griet werd dat al op 1 mei.
Beide dames dus al 10 jaar!
Op naar de 40!

---

Woensdag 9 mei 2007
De Dag van De Biggenhakjes



De varkens konden gister geen pap meer zeggen.
Ze lagen allemaal uit te buiken van hun overvloedige maal.
Het was ook echt uitbuikweer. Storm, hagel, regen en bliksem.

Erg mooi en wild allemaal.
Waarschijnlijk hadden ze het aan voelen komen en waren daarom zo baldadig. Nou waarschijnlijk, het is zeker zo. Als het weer op punt van veranderen staat, of het wordt volle maan, dan kan ik dat altijd aan het gedrag van de dieren merken.
Moeke is de beste graadmeter, die giert dan de hele boel bij mekaar.
Misschien is haar instinct het best ontwikkeld, omdat ze moeder is?

PS
En waarom dit de Dag van De Biggenhakjes heet wordt morgen duidelijk. Nu haast, want zometeen staat er een meute van de Hoge School InHolland uit Delft voor het hek...

---

Dinsdag 8 mei 2007
De Dag van Het Behang



Je hoort moeders wel eens verzuchten dat ze kinderen soms wel achter het behang kunnen plakken... Nou, gister was hier zo'n dag dat ik de hele Familie Bofkont wel achter het behang kon plakken. Zit ik midden in de bespreking van een boekpresentatie, breekt Repelsteeltje een stromuur af om toch maar vooral niks van Annemarie Postma te hoeven missen (zou ik ook gedaan hebben als ik Repelsteeltje was, want Annemarie is amazing. Ze zit zo'n beetje haar hele leven al in een rolstoel, maar daar is niks, maar dan ook niks van te merken).

Repelsteltje bonkte tegen de deur aan om er in te kunnen en alles wat aan de andere kant van die stromuur stond - en waar ze dus niet bij mocht - zeilde met een hels kabaal tegen de vlakte. Weg rustige bespreking. Annemarie was binnen no time in de melkerij om te kijken. Niks rolstoel, zo over de vloer, vliegensvlug alle trapjes op en af, en daar zat ze in het stro tussen de biggen en Repelsteeltje. En nu wil ze ook een boerderij met varkens...hahahaha.

Maar toen ik de stromuur weer opgebouwd had en na 1 minuut alles opnieuw tegen vlakte gebeukt was, zag ze ook wel in dat ze in een leven met varkens regelmatig met rolstoel en al door de lucht zou vliegen...

De biggen vervelen zich. Ze moeten eruit, de wijde wereld in, Het Beloofde Varkensland op, ze zijn er echt aan toe. Maar Prins Harry heeft nog een paar weekjes huisarrest, vanwege zijn amoureuze avonturen, dus nog even geduld Lieve Biggen.
En breek in godsnaam niet voortdurend de hele tent af...

Maar toen...
Annemarie had net het erf verlaten (hoe ze in haar auto terecht komt met benen die het helemaal niet meer doen, vanuit haar rolstoel, is een act op zich, ik keek m'n ogen uit) en was het tijd om de hele meute gaan voeren.

Onheilsspellende geluiden achter de boerderij.
De aanblik van de ravage die ik toen aantrof, deed me rechtsomkeert maken. Dit wilde ik niet zien! Twee openslaande buitendeuren geforceerd, wat heet, hele stukken hout er uit gebeten, en toegang verschaft tot het voerhok. Daar stonden ze, de monsters. Miss Piggy en Vrouw Vos midden tussen de glasscherven en alles wat er eerst in die ruimte overeind had gestaan en nu her en der in brokstukken over de vloer verspreid lag tussen omgekiepte volle afvalemmers (gadver!).

Het leken net beren die je wel eens in zo'n Canadese film ziet als ze bij mensen binnengedrongen zijn. De tafel lag doormidden (!) alle voeremmers waren omgesmeten en ze stonden tot aan hun enkels midden in het varkensvoer te vreten of hun leven er vanaf hing.

Ik ben uren bezig geweest om de ravage te herstellen. Vloog heen en weer om te redden wat er nog te redden viel namelijk voorkomen dat ook de kleinere varkens zich een hartverzakking zouden vreten. Dat is maar ten dele gelukt. Brutus kreeg ik nog een stal ingeduwd met een zak aardappelen, maar Dappere Dodo en Wildeman bijvoorbeeld hebben een moordavond gehad. Om van Mannetje Bromsnor maar niet te spreken, en die is al zo dik.

De kapotte deuren heb ik met stokken en touw provisorisch aan mekaar gebonden - daar moet een timmerman bij komen - en zometeen ga ik nieuw voer halen. Ik word er nog moe van nu ik dit opschrijf. Leven met varkens zoals ik doe, is niet iets wat je er eventjes bij doet. Het is alles of niks. Ik zou het niet doen Annemarie!

---

Maandag 7 mei 2007
De Dag van Madame Duroc & Haar Inburgering



Madame Duroc begint zo langzamerhand uit eigen beweging wat aansluiting te zoeken bij de rest van Familie Bofkont. Ze doet dat heel beschaafd. Dringt zich niet op, maar begrijpt dat als zij zelf het initiatief niet neemt, er niet veel gebeuren zal. Ze wordt nu niet meer actief door de anderen belaagd en weggejaagd - mits ze haar plaats weet natuurlijk - maar dat ze nu voortdurend op feestjes en zo zo wordt uitgenodigd, dat nou ook weer niet.

In ieder geval heeft ze inmiddels het hele terrein verkend, is in alle schuurtjes en op alle plekken geweest en heeft een eigen modderpoel gegraven (die nu ineens heel erg in trek schijnt te zijn bij de anderen...). Varkens... het zijn net mensen...

Wildeman heeft duidelijk interesse in haar. Hij gaat haar dikwijls even opzoeken, dan ruiken ze even aan elkaar en dat wordt meestal wel goed bevonden. Gister zijn ze zelfs even samen op pad geweest. Ze hebben dezelfde kleur, rood met zwart, ik denk vast dat ze daarom op elkaar aantrekken. En de geur zal ongetwijfeld een rol spelen. Zowel Wildeman als Vrouw Vos, en ook Madame Duroc hebben die typische kruidige wildgeur. Soort zoekt soort, dat lijkt er wel heel erg op.

Gister waren hier een paar mensen van Sigma, om eens kennis te maken met de Familie Bofkont. (Een poosje terug kreeg de Stichting Familie Bofkont zomaar een gulle gift vanuit het niks - van Sigma dus). De kindjes die ze meebrachten, waren hun opwinding nauwelijks de baas, zoveel was er te zien en te voelen.

Toen een van de Sigma-dames Madame Duroc zag (die ze nog als Tara kende van de kinderboerderij) kende ze haar nauwelijks terug. Is dat Tara? Ik bedoel Madame Duroc? Zo ontspannen, vrij en rustig Madame Duroc zich over het erf bewoog.

Op de kinderboerderij had ze altijd met het schuim op haar bek gestaan en wist ze van verveling niet waar ze het zoeken moest. Dat klopt. Zo heb ik Tara ook aangetroffen destijds. Toen was ze ook nog berig en kon je beter een straatje omgaan...
Nu is het een vriendelijk dier, groot en indrukwekkend, met een leven in een varkensvrijstaat, waar ieder varken van droomt. Wat een mazzel dat Madame Duroc niet bij de slager is beland.
Voor mij hoort ze er al helemaal bij.

---

Zondag 6 mei 2007
De Dag van Family meets Family...



Ze was ontvoerd door haar familie en toen ze uit het autoraampje het plaatsbord Amstelveen zag, wist ze hoe laat het was: Familie Bofkont! Scheen altijd al een hartenwens geweest te zijn: een workshop op Het Beloofde Varkensland. Feestvarken Anneke wordt morgen 30 en werd gister door haar familie bij de Familie Bofkont in het zonnetje gezet. Dit was haar verjaardagscadeau van haar ouders.

Anneke kende ik niet, maar andersom bleek dat niet het geval. Ze kende ieder lid van de Familie Bofkont, informeerde meteen naar Prins Harry, vroeg hoe het met nieuwkomer Madame Duroc gaat, hoe het nu verder moet met de eventuele prinsjes en prinsesjes etc.
De rest van het gezelschap was ook goed ingevoerd. Een van haar vriendinnen was naar de theatervoorstelling 'De Varkensvrouw' geweest en vertelde daar enthousiast over.

Haar moeder vertelde dat Anneke als kind een hele reeks poppen en dierenknuffels had met ook van die bijzonder namen. Dus het werd een echt feest gistermiddag.
En Anneke's vader is zijn roeping misgelopen:
Die had boer moeten worden, maar dan wel de liefste scharrelboer van de hele wereld.
Wat een inzicht en gevoel hij voor alle dieren had.

Anneke heeft het dus van geen vreemde.
Wie weet wordt het nog een nieuwe maatschap, want vriend Bob was ook helemaal into de Familie Bofkont, en ook haar moeder ging naar een aanvankelijke aarzeling uiteindelijk vol naast Gieltje in het stro. En leuk dat ze het samen hadden!
Daar kunnen Marijke en Emile nog wat van leren...

---

Zaterdag 5 mei 2007
De Dag van De Big & De BotoxBabe



De postbode kwam langs met de Party.
Misschien dat de Story en Weekend en Prive ook iets hadden,
maar dat kom ik t.z.t. wel een keer bij de tandarts te weten.

Terug naar de Party. De verslaggeefster heeft het goed gedaan.
Ze deelt een tik uit en geeft even later een snoepje voor de schrik, hahaha.
Was een leuke meid, die echt een hart voor dieren heeft en dat blijkt uit alles.

Afgelopen week kreeg ik meer reacties, o.a. deze:

Van Peter Klaver, lijfarts van Familie Bofkont:

Hoi Dafne,
Je hebt de voorpagina van de Geldelander gehaald met onze "plastische chirurgie-dame"
Als er ergens veel met proefdieren wordt gewerkt, is het wel in die sector!


Van Lasse, een 11 jarige fan van Familie Bofkont:

Lieve Dafne,
Het Galadiner staat in het AD.
Maar wat moest Marijke Helwegen daar?
Proefdiervrij zou toch moeten weten dat zij is "opgepompt"
met spul dat op dieren is getest?????
Dat vind ik heeeeel dom!

Tja.
Zoals we allemaal weten:
Kinderen, dronken mensen en dierenartsen spreken de waarheid...

Lees hier hele artikel hier (even geduld tijdens het laden van de vergroting).


klik op artikel voor vergroting

---

Vrijdag 4 mei 2007
De Dag van Het Zwarte Zwijntje Dat Wit Wilde Zijn...



Er was eens een klein zwart zwijntje.
Hij had alles wat zijn hartje begeerde, maar hij had een grote wens.
Hij wilde niks liever dan wit zijn.
Mooi wit. Stralend als het maanlicht.

Op een dag werd de boerderij waar hij woonde, geschilderd.
Het zwijntje aarzelde geen moment, duwde de verfbak om en stortte zich erin.
Hij rolde en rolde tot hij helemaal wit was.
Zijn neus, zijn haren, zijn wimpers,
ja zelfs de binnenkant van zijn zwarte oortjes was helemaal wit.
Toen was het zwijntje volmaakt gelukkig en hij leefde nog heeeeel lang...

PS
Waar gebeurd.
Dappere Dodo heeft zich vol overgave door de verf gewenteld.
Met een genot alsof het een exquise modderpoel betrof.
Ik schrok me dood, dacht meteen aan giftige stoffen.
Kon hem met geen mogelijkheid op andere gedachten brengen,
hij is namelijk vele malen sterker dan ik...
Gelukkig was het muurverf en geen olieverf.
Er is verder niks gebeurd en Dappere Dodo had de tijd van z'n leven.
Nu - een ruime week later - is het meeste er tot zijn grote spijt weer van afgesleten...

---

Donderdag 3 mei 2007
De Dag van De Koeien



Rosamunde & Brutale Griet wonen hier nu al 10 jaar.
Ze zijn jarig deze maand. Sprak afgelopen zondag met een koeienman in de RAI.
Hij had er veel kijk op en het was leuk om ervaringen uit te wisselen.
Rosa en Griet zijn van het Holstein Frysian ras. Een heel afstandelijk ras, vertelde hij.
Dat klopt. Het heeft een poos geduurd voor ze hun vertrouwen gaven,
ondanks het feit dat ik ze vanaf de eerste dag aan de fles had.

Een Blaarkop is heel wat toeschietelijker of een MRIJ, ook veel aanhankelijker.
Wie weet ga ik me nog net eens zo verdiepen in de koe als in het varken.
Niet ondenkbaar, want ik vind ze minstens zo boeiend.
Je moet er meer moeite voor doen, maar dat maakt ze des te leuker.

Gisteravond maakte ik iets bijzonders mee. Ik liep met een emmer graan over het erf
tot ik benaderd werd door een van de Blondes d'Aquitaine (nummer 1417).
Ze stond echt naar dat graan te kijken.
Toen ik een handvol voor haar snoet hield, at ze het zo op uit mijn hand.
Niet oplikken of zo, maar met haar bek helemaal open hapte ze het zo van mjn hand af.
Heel erg leuk. Dat ga ik dus vaker doen.

---

Woensdag 2 mei 2007
De Dag van Het Ontvoerde Lammetje & Mijn Gebroken Klomp



Eergister reisde ik in allerlijl af naar Roels Beestenboel i.v.m. een gestolen lammetje.
Dit krankzinnige verhaal kwam mij daar ter ore:

Een paar jongens stalen vorige week een pasgeboren lammetje uit een weiland.
Dat beestje namen ze mee op kroegentocht.
In iedere kroeg moest dat lammetje een fles bier drinken.
Een oplettende voorbijganger bood 50 euro om het diertje van die klojo's te verlossen.
Hij bracht het naar dierenopvang Roels Beestenboel.

Omdat het lammetje twee mega gele oormerken in had, belde hij naar LNV.
Die konden de eigenaar onmiddellijk traceren middels die oormerken (waar zijn die anders voor?!). Maar wat deden die omwille van de 'privacy'?
HELEMAAL NIKS.
'Dat mogen wij niet doen meneer'
Ook op de vraag of zij dan de eigenaar zijn telefoonnummer wilden geven, gingen zijn niet in. Nou breekt m'n klomp!

Ondertussen schreeuwde dat arme lammetje onophoudelijk om zijn moeder.
LNV zei dat Roel de politie maar moest inschakelen.
Die waren hoogstverbaasd, zeiden dat ze daar niet over gingen en gooiden de hoorn op de haak. Einde verhaal.

Je moet even niet denken aan Moeder Schaap die ongetwijfeld met een overvolle pijnlijke uier om haar lam liep te roepen. Een lang verhaal kort:
Moeder & Lam zijn pas na 3 dagen (!) herenigd.

Moraal van dit verhaal:
Chippen is 10 x beter.
Het lam ondervindt geen pijn en hinder van die foeilelijke oormerken, en in zo'n geval als diefstal was de eigenaar meteen op te sporen geweest middels de Nederlandse Databank voor Gezelschapsdieren.
Word je verplicht je lammetje te pijnigen en mismaken, blijkt het geen enkel nut te hebben gehad als je de instantie die je ertoe verplicht heeft, inschakelt om hun plicht te doen:
Namelijk moeder en haar lam weer bij elkaar brengen.
Bureaucratie! Je wordt er naar van...

---

Dinsdag 1 mei 2007
De Dag van Brutus En Zijn Opvolger Caesar...



O die Caesar van de slager!
Wat een dier. Zulke lieve ogen, zo'n zachte uitstraling.
Zeldzaam voor een Yorkshire.
Neem Aagje. Die heeft een typische grimmige Yorkshire-uitdrukking,
wat haar juist weer specifiek maakt.
Toen ze pas 14 dagen was, kon je dat al zien, dat wordt een kribbige.
Maar die soortige Aagje is me er niet minder lief om.

De opvolger van Brutus, Caesar, is een zachte zoete.
Hij stond op een grasveldje in een afzetting van stalen buizen, een schaduwplek en gelegenheid om lekker te wroeten. Ik heb hem op madeliefjes, een paar emmers water, 8 appels en als toetje een grote regenworm getrakteerd.

Een paar meter verderop stond Gerard de messen te slijpen om zijn broodjes warme beenham te verkopen. Iedereen kocht een broodje en ging al etend om Caesar heen staan. Degene die zijn gewicht van kon raden, kreeg 10 kilo vlees of 50 euro van slager Gerard Zwetsloot (Kamerik).
De gekste gewichten werden geraden.Van 75 tot 1000 kilo.
(Gerard en ik schatten Caesar ergens tussen de 200 en 250 kilo).

Ineens begon Caesar vreselijk te krijsen. Zomaar vanuit het niks.
Zou hij gillen omdat zijn soortgenoten om hem heen werden opgegeten?
Maar de werkelijkheid bleek minder magisch.
Een paar jongens stonden te klieren en hadden hem stukken afgesneden vet toegeworpen.
Die stukken lagen in een afvalbak en waren bloedheet. De damp kwam er nog vanaf.
Arme Caesar had zijn bek verbrand.

Ik zag nog een prachtig krantenartikel over Brutus en de slager tijdens een dagje naar zee.

Binnenkort ga ik terug om een wandeling met Caesar en Gerard te maken door het dorp.
Mogelijk daarna ook nog eens naar het strand.
Dan ga ik met Gerard bespreken hoe het verder moet.
In november gaat Caesar namelijk geslacht worden.
Mijn plan is om dan mee te gaan en bij hem te blijven tot en met zijn laatste snik...

---